Najczęstsze choroby u psów – jak je rozpoznać?

Aktualizacja wpisu: 27 kwietnia, 2025

Psy to nasi wierni towarzysze. Zdrowie czworonożnych podopiecznych powinno być priorytetem dla każdego właściciela. Podobnie jak ludzie, psy mogą cierpieć na różne schorzenia. Objawy nie zawsze są oczywiste i nie pojawiają się od razu. W artykule przyjrzymy się najczęstszym problemom zdrowotnym, które mogą dotknąć naszych pupili.  

Wiedza na temat najczęstszych chorób u psów pozwoli Ci szybciej zareagować na ewentualne objawy. To nie tylko szansa na powrót zwierzaka do zdrowia, ale również możliwość uratowania jego życia.

Parwowiroza – psi tyfus

Parwowiroza to jedna z najgroźniejszych chorób wirusowych. Najczęściej atakuje szczenięta. Uszkadza błonę śluzową jelit. Pierwsze objawy mogą nie być charakterystyczne. Niestety bez leczenia choroba może prowadzić do śmierci psa.

Chorobę wywołuje wirus parwowirus (patogen CPV-2, canine parvovirus type 2), który atakuje głównie układ pokarmowy zwierzęcia. Objawy choroby są bardzo charakterystyczne:

• wysoka temperatura,
• mniejsza energia,
• po 24-48 godzinach: intensywne wymioty i cuchnąca biegunka (często z domieszką krwi),
• utrata apetytu,
• apatia.

Parwowiroza prowadzi do szybkiej utraty płynów ustrojowych, co może skutkować odwodnieniem i zaburzeniami elektrolitowymi. Diagnoza parwowirozy opiera się na wywiadzie klinicznym oraz testach laboratoryjnych, takich jak test ELISA, który wykrywa obecność wirusa w kale psa. W przypadku podejrzenia tej choroby, konieczne jest natychmiastowe działanie. Parwowiroza może mieć bardzo szybki przebieg i prowadzić do śmierci zwierzęcia w ciągu kilku dni.

Leczenie i profilatyka parwowirozy u psa

Nie ma leku na parwowirozę u psów. Leczenie polega głównie na terapii wspomagającej, mającej na celu nawodnienie psa, wyrównanie poziomu elektrolitów oraz podanie antybiotyków w celu zapobiegania wtórnym zakażeniom bakteryjnym.

Profilaktyka parwowirozy jest niezwykle ważna. Obejmuje regularne szczepienia, które są najbardziej skutecznym sposobem zapobiegania tej chorobie. Szczenięta powinny być szczepione w kilku etapach, począwszy od 6-8 tygodnia życia, z kolejnymi dawkami co 3-4 tygodnie, aż do ukończenia 16 tygodni. Kolejne szczepienie przypominające musi również zostać wykonane rok później

Właściciele psów powinni również dbać o higienę. Najważniejsze jest nie dopuszczanie zwierzaka do kontaktu z miejscami, gdzie mogły przebywać chore psy (zwłaszcza gdy mają młode, niezaszczepione szczenięta). Ludzie nie mogą zarazić się parwowirusem od swoich psów, jednak możesz przenosić parwowirusa z jednego psa na drugiego na ubraniach, butach lub dłoniach.

Wirus jest wydalany z kałem chorego zwierzęcia nawet kilka tygodni po ustąpieniu objawów. Rozprzestrzenia się także przez wymiociny. Co gorsza, może on przetrwać w środowisku nawet długie lata. Do zarażenia się psa parwowirozą może dojść bardzo łatwo. Wirus może znajdować się tak naprawdę wszędzie. Mowa tu o parkach, ogródkach, osiedlowych trawnikach, itp.  Na rzeczach typu dywany, odzież, legowiska, pościel, miski, wirus parwowirozy może przetrwać miesiące. Dlatego zachowaj zwiększoną czujność! Nie pozwalaj na spacerach wąchać pupilowi psich kup!

Rozszerzenie i skręt żołądka u psa

Ostre rozszerzenie i skręt żołądka (GDV – gastric dilatation-volvulus) to stan nagły, który stanowi bezpośrednie zagrożenie życia psa. Choroba ta dotyczy głównie dużych ras psów, takich jak: dogi niemieckie, wilczarze, setery, bernardyny, owczarki niemieckie.

Jakie są przyczyny ostrego rozszerzenia żołądka u psa?

Przyczyny rozszerzenia i skrętu żołądka nie są do końca znane. Wiadomo, że ten stan może wystąpić po obfitym posiłku, intensywnym wysiłku fizycznym lub gwałtownym połknięciu dużej ilości powietrza. Skręt żołądka u psa może wywołać zyt szybkie i łapczywe jedzenie. Także zbyt duża ilość jedzenia lub wody na raz – przepełniony żołądek łatwiej się przekręca. Ryzyko skrętu żołądka zwiększa się, gdy po posiłku następuje bieganie czy zabawa. Stres – nagłe zmiany, podróże, hałas również mogą wpłynąć na motorykę żołądka. Nie bez znaczenie jest też wiek psa i genetyka. To starsze psy i te z predyspozycjami mają większe ryzyko skrętu żołądka.

Prawdopodobnie najpierw dochodzi do skrętu żołądka u psa, a następnie następuje rozszerzenie żołądka.  Rozszerzenie żołądka wynika z nagromadzenia gazów i/lub płynów, a skręt jelit uniemożliwia normalne uwalnianie tej zawartości. Po skręcie żołądka gaz zostaje uwięziony i wzrasta ciśnienie wewnątrzżołądkowe. Konieczna jest natychmiastowa stabilizacja medyczna i korekta chirurgiczna.[1]

Objawy i leczenie skrętu żołądka u psa

Objawy skrętu żołądka są bardzo wyraźne i obejmują:

• nagłe powiększenie obwodu brzucha,
• niepokój,
• przyspieszony oddech,
• wymioty bez treści pokarmowej,
• ślinienie się,
• trudności w oddychaniu.

Nie zwlekaj z reakcją na te symptomy. To, ile żyje pies po skręceniu żołądka zależy od szybkiej diagnozy, odpowiedniej pomocy i leczenia. GDV wymaga pilnej interwencji weterynaryjnej. Bez szybkiego leczenia skręt żołądka prowadzi do zaburzeń krążeniowo-oddechowych, martwicy tkanek i śmierci zwierzęcia.

Statystyki śmiertelności psów, wskutek rozszerzenia i skrętu żołądka, są rozbieżne. Zwykle zgon następuje u 20%-45% u leczonych zwierząt. Niektóre badania i artykuły podają wskaźniki śmiertelności wahające się od 10% do 60%. Jednak wiele źródeł podaje, że przy szybkim leczeniu wskaźnik przeżycia przekracza 80%. Starsze psy i te np. z chorobami serca są bardziej narażone na powikłania.[2]

Leczenie GDV obejmuje stabilizację stanu psa poprzez podanie płynów dożylnych, dekompresję żołądka oraz natychmiastową operację. Ma ona na celu przywrócenie prawidłowej pozycji żołądka. W niektórych przypadkach weterynarze decydują się również na gastropeksję, Jest to przyszycie żołądka do ściany jamy brzusznej, aby zapobiec nawrotom choroby. Profilaktyka skrętu żołądka u psów polega na podawaniu psu kilku mniejszych posiłków dziennie zamiast jednego dużego, Ważne jest też unikanie intensywnego wysiłku fizycznego bezpośrednio po jedzeniu. Jeżeli posiadasz dużego psa, zrezygnuj z misek na podwyższeniu.

Choroba zwyrodnieniowa stawów u psa

Choroba zwyrodnieniowa stawów (OA) to przewlekłe schorzenie, które dotyka stawy psa, prowadząc do bólu, sztywności i ograniczenia ruchomości. Jest częstą przyczyną niepełnosprawności u starszych psów. Może również występować u młodszych osobników. Szczególnie podatne są psy z wrodzonymi wadami stawów, urazami lub nadwagą. Choroba zwyrodnieniowa stawów (osteoartroza) najczęściej dotyka psy dużych i olbrzymich ras. Może pojawić się też u mniejszych psów, zwłaszcza w starszym wieku lub po kontuzjach. Niektóre rasy mają genetyczne predyspozycje do problemów ze stawami.

Szczególnie podatne na chorobę zwyrodnieniową stawów są:

• Owczarki niemieckie – często mają dysplazję bioder i łokci.
• Labradory retrievery – mają skłonności do nadwagi i dysplazji, co obciąża stawy
• Golden retrievery – podobnie jak labradory, są narażone na zmiany zwyrodnieniowe
• Nowofundlandy – duże psy, które szybko rosną, co wpływa na układ kostno-stawowy.
• Rottweilery – często cierpią na dysplazję i zwyrodnienia w okolicach łokci i bioder.
• Bernardyny – masa ciała i budowa ciała zwiększają ryzyko chorób stawów.
• Mastify – ciężkie i masywne, łatwo u nich o nadmierne obciążenie stawów.
• Buldogi angielskie i francuskie – choć mniejsze, mają problemy ze stawami przez krótkie nogi i budowę ciała.
• Cocker spaniele – mogą mieć problemy z kolanami i biodrami.
• Jamniki – mimo że są małe, też mogą cierpieć na chorobę zwyrodnieniową stawów.

Zwyrodnienie może dotyczyć łokci, kolan, a u starszych psów także bioder. Często pojawia się jako skutek przeciążenia, urazów lub po operacjach ortopedycznych. Dodatkowo jamniki mają skłonność do nadwagi, co jeszcze bardziej obciąża stawy.

Objawy choroby zwyrodnieniowej u psów i leczenie

Objawy choroby zwyrodnieniowej stawów często nasilają się w chłodne dni lub po większym wysiłku. Po czym poznać, że pies ma problemy ze stawami:

• trudności we wstawaniu,
• sztywność po odpoczynku,
• niechęć do ruchu, wchodzenia i schodzenia po schodach,
• kulawy chód,
• zmniejszoną aktywność fizyczną.

W miarę postępu choroby pies może wykazywać objawy bólu, takie jak lizanie i gryzienie bolesnych stawów, a także zmiany w zachowaniu, takie jak apatia czy agresja. Diagnoza choroby zwyrodnieniowej stawów opiera się na badaniu klinicznym oraz obrazowaniu stawów za pomocą zdjęć rentgenowskich, USG czy rezonansu magnetycznego.

Czy można wyleczyć chore stawy u psa? Leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów ma na celu łagodzenie bólu, poprawę ruchomości stawów oraz spowolnienie postępu choroby. Stosuje się leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Psu podaje się także suplementy wspomagające zdrowie stawów, takie jak glukozamina czy chondroityna. Pomocne są też kwasy tłuszczowe omega-3.

Czy można wyleczyć chore stawy u psa?

Ważne jest wprowadzenie odpowiedniej diety oraz regularnych, umiarkowanych ćwiczeń, które pomagają utrzymać prawidłową masę ciała i wspierają kondycję fizyczną psa. W niektórych przypadkach konieczne może być przeprowadzenie rehabilitacji lub operacji chirurgicznych. Pomocne w złagodzeniu objawów może być pływanie lub korzystanie z bieżni podwodnej dla psów.

Nosówka u psa

Nosówka to wirusowa choroba zakaźna, która może dotknąć psy w każdym wieku. Winowajcą jest wirus z rodziny Paramyxoviridae.Najbardziej narażone są młode szczenięta oraz starsze, nieszczepione psy. Do zarażenia dochodzi przez kontakt z chorym psem lub dzikimi zwierzętami (fretki, szopy pracze, lisy).  Wirus nosówki psów (CDV) rozprzestrzenia się drogą kropelkową (przez szczekanie, kasłanie) i jest wysoce zaraźliwa. Co gorsza, wirus może być rozprzestrzeniany wraz z innymi płynami ustrojowymi, takimi jak ślina, mocz lub kał.

Jakie są objawy nosówki u psów?

Nosówka ma bardzo zróżnicowany przebieg i może wpływać na skórę, układ oddechowy, żołądkowo-jelitowy oraz ośrodkowy układ nerwowy psa. Psy z objawami neurologicznymi mogą wydalać wirusa nawet przez 6-8 miesięcy.[3]  

W początkowej fazie choroby objawy mogą przypominać przeziębienie. Pies ma gorączkę, katar, kaszel oraz zapalenie spojówek. W miarę postępu choroby mogą pojawić się wymioty, biegunka. W najcięższych przypadkach objawy neurologiczne, takie jak drgawki, porażenia, mimowolny ruch gałek ocznych, czy zachowania wskazujące na zapalenie mózgu. Objawy te mogą być mylone ze wścieklizną. Nosówka jest chorobą, której przebieg może być bardzo ciężki, a jej leczenie skomplikowane.

Leczenie nosówki

Nie ma typowego leku na nosówkę u psa. Diagnoza nosówki opiera się na badaniu klinicznym oraz testach laboratoryjnych, takich jak badanie krwi i testy PCR. Leczenie nosówki jest głównie objawowe i obejmuje podawanie płynów dożylnych, leków przeciwwymiotnych, antybiotyków w celu zapobiegania wtórnym zakażeniom bakteryjnym oraz leków przeciwdrgawkowych.

Czy nosowka jest groźna?

Nadal zastanawiasz się, czy psa trzeba szczepić na nosówkę? To oczywiste! Nosówka jest bardzo groźna. To jedna z najpoważniejszych chorób wirusowych u psów. Profilaktyka nosówki polega na regularnych szczepieniach ochronnych, które są najskuteczniejszym sposobem zapobiegania tej chorobie. Pies może przejść nosówkę w łagodnej formie, ale to zdarza się rzadko. Pamiętaj, że jeżeli Twój pies wygląda dobrze, nadal może stanowić niebezpieczeństwo dla innych psów. W większości przypadków choroba przebiega ciężko. Zależy to od wieku, ogólnego stanu zdrowia i siły układu odpornościowego. Nawet łagodny przebieg może prowadzić do komplikacji, ciężkich powikłań lub śmierci psa.

Choroby serca u psów

Choroby serca u psów to szeroka grupa schorzeń, które mogą mieć różnorodne przyczyny i objawy. Do najczęstszych problemów kardiologicznych należą choroba zastawek, kardiomiopatia rozstrzeniowa oraz wrodzone wady serca. Objawy chorób serca mogą być subtelne i rozwijać się powoli, przez to często są niezauważalne. Warto wiedzieć, że małe psy są bardziej podatne na problemy z zastawkami serca. Z kolei duże psy najczęściej mają problemy z mięśniem sercowym.

Pierwsze symptomy chorób serca mogą obejmować zmniejszoną aktywność fizyczną, szybsze męczenie się, kaszel (zwłaszcza w nocy), duszności oraz omdlenia. W miarę postępu choroby może dojść do obrzęków kończyn, wodobrzusza oraz znacznego osłabienia ogólnego stanu zdrowia psa. W przypadku podejrzenia choroby serca, weterynarz może zalecić wykonanie echokardiografii, badania EKG oraz zdjęć rentgenowskich klatki piersiowej.

Leczenie chorób serca zależy od konkretnego schorzenia oraz jego zaawansowania. W przypadku choroby zastawek często stosuje się leki moczopędne, inhibitory ACE oraz beta-blokery. Kardiomiopatia rozstrzeniowa wymaga podawania leków wspomagających pracę serca, takich jak digoksyna czy pimobendan. W przypadku wrodzonych wad serca czasami konieczna jest interwencja chirurgiczna.

Najbardziej podatne na choroby serca są:

• jamniki,
• sznaucery miniaturowe
• cavalier king Charles spaniele,
• golden retrievery,
• pudle miniaturowe,
• cocker spaniele,
• dobermany,
• dogi niemieckie,
• boksery.

Profilaktyka chorób serca u psów obejmuje regularne badania kontrolne, zwłaszcza u ras predysponowanych do problemów kardiologicznych. Ważne jest prowadzenie zdrowego trybu życia, w tym odpowiednia dieta i regularna aktywność fizyczną (z poziomem i intensywnością, dostosowaną do wymagań i możliwości danej rasy).

Alergiczne pchle zapalenie skóry

Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS) to jedna z najczęstszych przyczyn świądu i stanów zapalnych skóry u psów. Choroba ta jest wynikiem nadwrażliwości na białka zawarte w ślinie pcheł. Ta dostaje się do organizmu psa podczas ukąszenia przez te pasożyty. Nawet pojedyncze ugryzienie może wywołać intensywną reakcję alergiczną, prowadzącą do silnego świądu, łysienia oraz wtórnych infekcji skóry. Układ odpornościowy psa powoduje reakcję zapalną, prowadzącą do intensywnego swędzenia i drapania.[4]

Objawy i leczenie alergicznego pchlego zapalenie skóry

Pchły to pasożyty, a ich obecność w sierści to prawdziwe utrapienie dla czworonoga. Nie można ignorować tego problemu. Objawy APZS obejmują intensywne drapanie się, lizanie i gryzienie skóry, zwłaszcza w okolicach ogona, brzucha i ud. Na skórze mogą pojawić się zaczerwienienia, strupy oraz wtórne zakażenia bakteryjne lub grzybicze. Diagnoza APZS opiera się na wywiadzie klinicznym oraz badaniu skóry w poszukiwaniu pcheł lub ich odchodów. Czasami konieczne jest wykonanie testów alergicznych, aby potwierdzić nadwrażliwość na ślinę pcheł.

Leczenie APZS polega na eliminacji pcheł z otoczenia psa poprzez regularne stosowanie preparatów przeciwpchelnych, takich jak obroże, krople czy szampony.

Ważne jest również utrzymanie czystości w domu oraz częste pranie legowisk i innych miejsc, gdzie pies przebywa. W przypadku silnych reakcji alergicznych weterynarz może zalecić stosowanie leków przeciwhistaminowych, kortykosteroidów lub innych środków łagodzących świąd. Profilaktyka APZS obejmuje regularne stosowanie preparatów zapobiegających infestacji pcheł oraz dbanie o higienę psa i jego otoczenia.

Świerzb u psa

Świerzbowiec (świerzb) to pasożytnicza choroba skóry wywoływana przez mikroskopijne roztocza Sarcoptes scabiei. Drążą one kanały w naskórku psa, powodując intensywny świąd i stan zapalny. Choroba ta jest wysoce zakaźna i może przenosić się na inne zwierzęta, a nawet ludzi. Oczywiście psi świerzb to inne schorzenie, zaś pasożyty na człowieku nie są w stanie wytrwać dłuższy czas. Aczkolwiek może pojawić się nieprzyjemne swędzenie skóry.

Objawy świerzbowca obejmują intensywne drapanie się, gryzienie i lizanie skóry, utratę sierści oraz zaczerwienienia i strupy na skórze. W przypadku świerzbowca usznego objawy dotyczą głównie uszu psa, które są zaczerwienione, opuchnięte i wydzielają ciemną, woskowatą wydzielinę. Diagnoza świerzbowca opiera się na badaniu klinicznym oraz mikroskopowej analizie zeskrobin skóry, w których można wykryć obecność roztoczy.

Leczenie świerzbowca obejmuje stosowanie preparatów przeciwpasożytniczych, takich jak szampony, maści lub krople, które eliminują pasożyty z powierzchni skóry. W przypadkach zaawansowanych weterynarz może zalecić stosowanie leków doustnych lub iniekcji. Ważne jest również dbanie o higienę otoczenia psa oraz regularne pranie i dezynfekcja legowisk, aby zapobiec ponownemu zarażeniu.

Profilaktyka świerzbowca polega na regularnych kontrolach weterynaryjnych oraz stosowaniu preparatów zapobiegających infestacji pasożytami. Świerzb psi pojawia się najczęściej w miejscach niskim poziomie higieny. Mogą to być zaniedbane hodowle, schroniska, czy inne skupiska psów.

Grzybica skóry u psa

Grzybica skóry to częsta infekcja wywoływana przez grzyby dermatofity, które atakują naskórek, sierść oraz pazury psa. Choroba ta może dotknąć psy w każdym wieku, ale szczególnie narażone są osobniki młode, starsze oraz te z osłabionym układem immunologicznym. Grzybica jest również chorobą zoonotyczną (odzwierzęcą), co oznacza, że może przenosić się na ludzi. Jedną z najczęstszych infekcji grzybiczych u psów jest grzybicze zapalenie skóry.

Objawy grzybicy skóry obejmują pojawienie się okrągłych, łysiejących plam na skórze psa, które są pokryte łuskami i strupami. Skóra w tych miejscach jest często zaczerwieniona i swędząca. Diagnoza grzybicy opiera się na badaniu klinicznym oraz testach laboratoryjnych, takich jak hodowla grzybów na podłożu Sabourauda czy badanie mikroskopowe włosów i zeskrobin skóry.

Leczenie grzybicy skóry polega na stosowaniu leków przeciwgrzybiczych, które mogą być podawane miejscowo w postaci szamponów, maści, kremów, czy sprayów, a w bardziej zaawansowanych przypadkach doustnie. Ważne jest również dbanie o higienę otoczenia psa poprzez regularne pranie i dezynfekcję legowisk, zabawek oraz innych przedmiotów, z którymi zwierzę ma kontakt.

Profilaktyka grzybicy obejmuje regularne kontrole weterynaryjne, utrzymywanie psa w czystości oraz unikanie kontaktu z zakażonymi zwierzętami. Niezwykle ważna jest regularna pielęgnacja psa, adekwatna do rasy i rodzaju sierści. Pozwala to zachowywać zdrową barierę skórną i zapobiegnie gromadzeniu się brudu i wilgoci w miejscach podatnych na rozwój infekci grzybiczej u psa.

Wścieklizna

Wścieklizna to śmiertelna choroba wirusowa, która może dotknąć psy oraz inne ssaki, w tym ludzi. Wywołuje ją wirus wścieklizny przenoszony przez ślinę. Psy mogą złapać tę chorobę, jeśli ugryzie je inne zarażone zwierzę.

Wścieklizna ma długi okres inkubacji i nawet przez kilka miesięcy do roku może trwać w fazie utajonej. Wirus początkowo osadza się w tkance mięśniowej i przemieszcza się do układu nerwowego psa, ostatecznie wnikając do gruczołów ślinowych.[5] Gdy pojawią się objawy, choroba jest nieuleczalna i zawsze prowadzi do śmierci.

Objawy wścieklizny u psów obejmują zmiany w zachowaniu, takie jak agresja, niepokój, nadpobudliwość, wycofanie, a także nadmierne ślinienie się, trudności w połykaniu oraz paraliż kończyn. W miarę postępu choroby pies może wykazywać objawy neurologiczne, takie jak drgawki, dezorientacja, poczucie zagubienia, rozszerzone źrenice oraz śpiączka. Diagnoza wścieklizny opiera się na wywiadzie klinicznym oraz badaniu laboratoryjnym mózgu zwierzęcia po jego śmierci.

Profilaktyka wścieklizny polega na regularnych szczepieniach ochronnych, które są obowiązkowe w wielu krajach. Ważne jest również unikanie kontaktu z dzikimi zwierzętami (lisy, szopy, nietoperze) oraz przestrzeganie zasad bezpieczeństwa podczas podróży do regionów, gdzie wścieklizna jest endemiczna. W przypadku ugryzienia przez nieznane lub podejrzane zwierzę, należy natychmiast skonsultować się z weterynarzem oraz zgłosić incydent odpowiednim służbom sanitarnym. Najlepiej unikać z psem spacerów po lasach i odludnych miejscach. W przypadku wypadów za miasto lepiej trzymać psa na smyczy, aby uniknąć pogoni za lisem, czy innym zwierzęciem, mogącym być potencjalnym nosicielem wścieklizny.

Cukrzyca

Cukrzyca to przewlekła choroba metaboliczna. Najczęściej występuje u psów w średnim i starszym wieku. Najbardziej zagrożone cukrzycą są sznaucery miniaturowe, pudle, jamniki, beagle, samojedy, schipperke czy szwedzki lapphund. Co ciekawe, cukrzyca występuje u dwa razy częściej u niewysterylizwanych suczek niż u samców.

Cukrzyca prowadzi do zaburzeń w regulacji poziomu glukozy we krwi. Choroba ta może mieć różne przyczyny, w tym genetyczne predyspozycje, nadwagę, zapalenie trzustki oraz niektóre choroby hormonalne. Cukrzyca u psów może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, jeśli nie jest odpowiednio kontrolowana.

Jak wygląda cukrzyca u psa?

Objawy cukrzycy u psów obejmują nadmierne pragnienie, częste oddawanie moczu, utratę masy ciała mimo normalnego lub zwiększonego apetytu, osłabienie oraz zaćmę (mętne oczy). Diagnoza cukrzycy opiera się na badaniu klinicznym oraz testach laboratoryjnych, takich jak pomiar poziomu glukozy we krwi oraz analiza moczu.

Jak leczyć cukrzycę u psa?

Leczenie cukrzycy u psa polega na regularnym podawaniu, insuliny, kontrolowaniu diety i utrzymaniu odpowiedniej masy ciała. Niezbędne jest monitorowanie poziomu glukozy we krwi. Można je przeprowadzać samodzielnie w domu, zaopatrując się w glukometr dla zwierząt domowych (weterynaryjny). Dzięki takiemu urządzeniu nie będziesz narażać psa na stres związany z wizytami u weterynarza. Aczkolwiek pamiętaj, że pies musi być pod opieką lekarza, aby mieć pewność, że wdrożone leczenie jest skuteczne.

Najczęstsze choroby u psów – wnioski końcowe

Pamiętaj – Twój pies nie powie, że coś go boli. To Ty musisz go obserwować i reagować. Nie lekceważ sygnałów i nietypowych objawów. Kaszel, biegunka, wymioty, apatia, brak apetytu i energii – to może być początek poważnej choroby.  Nie ignoruj tego. Zadbaj także o szczepienia, regularne kontrole u weterynarza i zapewnij psu dobrą dietę. To nie tylko obowiązek. To wyraz Twojej miłości. Twój pies ufa Ci bezgranicznie. Ty możesz dać mu zdrowie i bezpieczeństwo.

Czytaj także: Choroby odkleszczowe u psa – jak rozpoznać objawy?

Przypisy

[1] Gastric Dilation and Volvulus in Small Animals – Digestive System – MSD Veterinary Manual, sierpień 2024, dostęp 07.04.2025.

[2] What is the survival rate for gastric torsion in dogs?, 14 marca 2025, dostęp 07.04.2025.

[3] Dr. Aly Cohen, Canine distemper virus, dostęp 07.04.2025

[4]  Michael Kearley, Flea Allergy Dermatitis in Dogs: Everything a Pet Parent Needs to Know, 28.02.2025, dostęp 07.04.2025.

[5] Jennica Johnson, 10 Signs of Rabies in Dogs and Three Prominent Stages, dostęp 07.04.2025.

Źródła: